-
Rozświetlił mroki nocy…
Ignacy Łukasiewicz – patron szkoły
Jan Józef Ignacy Łukasiewicz urodził się 8 marca 1822 roku w Zadusznikach. O jego rodzicach wiadomo niewiele. Ojciec, Józef, wywodził się ze średniej szlachty. Był żołnierzem walczącym w insurekcji kościuszkowskiej. Według tradycji rodzinnej pieczętował herbem Łada, ale nie znajduje to potwierdzenia w spisach szlachty herbowej[1]. Podczas pobytu
w Chorzelowie poznał Apolonię Świetlik, z którą miał siedmioro dzieci: Aleksandra, Franciszka, Emilię, Marię, Józefa Jakuba, Jana Józefa Ignacego i Jakuba Józefa Ignacego.
W 1817 roku Józef wraz z żoną i czwórką dzieci z Chorzelowa przeprowadził się do Zaduszników, gdzie narodzili się trzej synowie, w tym patron Szkoły Podstawowej nr 2
w Humniskach. Jego rodzicami chrzestnymi byli Franciszek Skwirczyński – administrator dóbr Niżiny oraz Barbara Solmanowa, Mikołaj Solman i Emiliana Łukasiewiczówna[2].Atmosfera w domu rodzinnym Ignacego była serdeczna i skromna. Łukasiewiczowie nie mieli zbyt dużego majątku. Drewniany dworek, w którym mieszkali dwukrotnie się palił. Rodzina wychowywała swoje dzieci w duchu patriotycznym. Ignacy wyrastał w atmosferze kultywowania polskich tradycji narodowych, gdzie z wielką czcią mawiało się o naczelniku powstania Tadeuszu Kościuszce, zachowane pamiątki ojca wyniesione z walki sam Ignacy traktował jak relikwie rodzinne. Ducha patriotyzmu podtrzymuje przyjęty do grona rodziny emigrant, pułkownik wojsk polskich, A. Woysym – Antoniewicz. Jemu rodzice powierzają edukację swoich dzieci[3].
W 1830 r. Łukasiewiczowie sprzedali dzierżawione ziemie Michałowi Skornickiemu, następnie przenieśli się do Rzeszowa. Powodem zmiany miejsca zamieszkania był pogarszający się stan zdrowia głowy rodziny, a także konieczność pobierania dalszej nauki przez rodzeństwo Ignacego.
W 1832 roku Ignacy rozpoczął naukę w byłym gimnazjum oo. Pijarów w Rzeszowie. Językiem wykładowym był wówczas język niemiecki. Dziesięcioletni chłopiec uczył się łaciny, greki, historii, geografii, religii, języka niemieckiego i arytmetyki. Były to czasy, kiedy język polski był surowo zabroniony. Za jego używanie karano chłostą. W 1835 roku młody Ignacy brał udział buncie szkolnym, czego skutkiem było ukaranie go 12-godzinnym karcerem o chlebie i wodzie[4]. Ignacy Łukasiewicz uczył się bardzo dobrze, ale śmierć ojca oraz coraz trudniejsze warunki materialne rodziny zmusiły go do przerwania nauki. Rodzina nie była w stanie wykształcić dwóch synów. Jego starszy brat Franciszek zatem miał kontynuować naukę na Uniwersytecie Jana Kazimierza w Lwowie, zaś on sam musiał zdobyć zawód. Tak też się stało.
Po ukończeniu czterech klas gimnazjalnych, w dniu 27 czerwca 1836 roku Łukasiewicz rozpoczął praktykę aptekarską w aptece Antoniego Swobody w Łańcucie. Na wybór zawodu najprawdopodobniej duży wpływ miał jego sądowy opiekun, aptekarz Edward Hubl z Rzeszowa[5]. Ukończenie czterech klas gimnazjum uprawniało go, po odbyciu praktyki, do przystąpienia do egzaminu zawodowego. W 1840 roku młody Łukasiewicz przystępuje do egzaminu tyrocynalnego przed Grenium Aptekarskim Obwodowym w Rzeszowie[6]. Po pozytywnie zdanym egzaminie nadal pracuje u Antoniego Swobody, ale już jako pomocnik aptekarza. Sam pracodawca określił go jako człowieka czynnego i porządnego, a przy tym przywiązanego do domu[7]. Łukasiewicz troszczył się o matkę, często ją odwiedzał, a także wspomagał finansowo.
6 października 1841 roku Ignacy przenosi się do Rzeszowa, gdzie rozpoczyna pracę
w obwodowej aptece Edwarda Hubla. Był człowiekiem małomównym. Dzięki przeniesieniu się z prowincjonalnej apteki do obwodowej zdobył większą wiedzę oraz doświadczenie
z zakresu sztuk aptekarskich. Najprawdopodobniej już wówczas myślał o studiach farmaceutycznych. W tym czasie bardzo dużo czytał z literatury pięknej w języku polskim jak i niemieckim. To właśnie w tym okresie Łukasiewicz związał się z ruchem narodowowyzwoleńczym. Zaprzyjaźnia się z Antonim Tarlowskim, który był kontrolerem łańcuckiej fabryki Potockich. Bierze w nim czynny udział i już w 1845 roku został zaprzysiężony E. Dembowskiemu na agenta rejonu Rzeszowa i Łańcuta.Praca aptekarza ułatwiała mu tajną pracę. Apteka stanowiła dobry, trudny do upilnowania przez policje punkt kontaktowy[8]. Do swej działalności spiskowej wykorzystywał również laboratorium, plebanię kościoła farnego w Rzeszowie, dom rodzinny oraz siedzibę Towarzystwa Dam Dobroczynnych. Trwające w Galicji przygotowania do powstania na szerszą skalę były bardzo niebezpieczne, a sam Łukasiewicz bardzo dużo ryzykował. Jesienią 1845 roku władze wpadły na trop spiskowej działalności uczniów gimnazjum oo. Pijarów
w Rzeszowie, do którego uczęszczał Ignacy. W wyniku masowych aresztowań, na spotkaniu z Ludwikiem Mieroslawskim, ustalono wybuch powstania w Rzeszowie na noc z 21. na 22. lutego 1846 roku. Niestety sytuacja w lutym wydała się na tyle groźna, że spiskowcy przełożyli wybuch powstania na dzień 19. luty. Niestety, Łukasiewicz i inni nie mogli wziąć udziału w nim, gdyż zostaje on 18 lutego aresztowany przez władze austriackie wraz ze swoimi wszystkim współpracownikami. Policja nie miała żadnych konkretnych dowodów na zdradę stanu przez Ignacego. On sam nigdy się do tego nie przyznał. Wyparł się wszystkiego. W jego mieszkaniu podczas rewizji także niczego nie znaleziono.Jedynym dowodem obciążającym rzeszowskiego farmaceutę był opis połowy „Psalmu miłości” Zygmunta Krasińskiego. Kryminalna Komisja oskarżała go
o obcowanie z osobami podejrzanymi i wyrażanie wobec nich poglądów rewolucyjnych, posiadanie rewolucyjnej literatury, namawianie ludzi do spiskowania przeciwko władzy[9]. Dochodzenie prowadzone przez ową Komisję Kryminalną nie dawały oczekiwanych wyników. Dopiero złamanie się podczas przesłuchań Franciszka Wolańskiego obciążyły samego Łukasiewicza i wiele innych osób z jego otoczenia.Gdy 23 czerwca doszło do pierwszych przesłuchań wyparł się wszystkiego,
a na pytanie skąd wiedział o planach rewolucyjnych odpowiedział, że cały Rzeszów o tym wiedział. Z braku konkretnych dowodów obciążających Ignacego Łukasiewicza Komisja Kryminalna przesłała do Sądu Karnego we Lwowie akta oznaczone jako dokumenty osoby obwinionej o czynne popieranie czynów rewolucyjnych. Ignacy przeczuwając długoletni wyrok postanowił zrzec się części majątku, domu rodzinnego w Rzeszowie na rzecz swojej siostry Emilii, by w ten sposób zabezpieczyć swój majątek.Decyzją Sądu Karnego we Lwowie zostaje 8 maja 1847 roku osadzony
w ciężkim więzieniu lwowskim u Karmelitów[10]. W sierpniu tego samego roku podczas przesłuchań Franciszek Wiesiołowski oraz Dembowski wzięli na siebie większość cześć odpowiedzialności za działalność spiskową, co spowodowało, że w dniu 23 sierpnia 1847 roku sąd zamknął postępowanie dowodowe w sprawie Ignacego. Tydzień później wydano wyrok, którego sentencja brzmiała następująco: śledztwo uznaje się za umorzone dla braku istotnych dowodów, a obwiniony zobowiązany zostaje do zwrotu kosztów postępowania[11]. Wyrok ten jednak nie był do końca zobowiązujący. Sąd apelacyjny zatwierdził ów wyrok
20 października 1847 oku, a Najwyższy Trybunał Sprawiedliwości w Wiedniu 22 grudnia.
27 grudnia 1847 roku po dwóch latach więzienia Łukasiewicz odzyskuje wolność. Z nakazu sądu zamieszkuje u swojej brata Franciszka we Lwowie.Po kilku miesiącach od wyjścia na wolność, 15 sierpnia 1848 roku, rozpoczął pracę w charakterze pomocnika aptekarza w „Aptece pod Gwiazdą”. Należała ona do Piotra Mikolascha. Była to najlepsza lwowska apteka, posiadające zaplecze laboratoryjne. Nie wiadomo z jakiego powodu to właśnie Mikolasch zatrudnił wówczas Łukasiewicza. Anyszyc przypisał tę decyzję walorom Ignacego[12]. Właściciel apteki bardzo polubił swego pracownika i często angażował do różnych badań analitycznych. O wielorakich doświadczeniach można dowiedzieć się z prowadzonego dość dokładnie przez samego Łukasiewicza „Manuscriptu”, zawierającego kompozycje recept, przepisy farmaceutyczne, metody analitycznych badań
i zasad stosowania i przeznaczenia poszczególnych leków. Zapisy były dokonywane w języku łacińskim i niemieckim[13]. Zapiski pomocnika aptekarza świadczą o jego dość wszechstronnych zainteresowaniach. Praca w „Aptece pod Gwiazdą” bardzo wiele go nauczyła i sam Ignacy był bardzo wdzięczny Piotrowi za okazaną pomoc w zdobyciu praktyki aptekarskiej. Oprócz Łukasiewicza w owej aptece pracował Jan Zeh, magister farmacji. Mimo, że ten miał mniejsza wiedzę na temat robienia różnych leków to Łukasiewicz pozostając nadal pracownikiem w tejże aptece musiałby zostać na podrzędnym stanowisku przy Janie Zehu. Stąd jego decyzja, by podjąć studia farmaceutyczne.Z związku ze swoją przeszłością polityczną, zwłaszcza dokumentem Sądu Karnego
z 21 lutego 1848 roku, w którym to władze zostają ostrzeżone, że Ignacy „wg przeciw niemi ujawnionych oskarżeń i ze względu na jego zatwardziałość tudzież uparte zapieranie się winy, przedstawia się jako niebezpieczny osobnik na przyszłość, dlatego należałoby poddać pod szczególny dozór policyjny”[14]. Aby rozpocząć studia farmaceutyczne Ignacy potrzebował również odbycia dwuletniej praktyki po zdaniu egzaminu tyrocynalnego. Taką praktykę posiadał. Tylko tak naprawdę nieufność władz austriackich powodowała to, że nie mógł podjąć owych studiów. Dzięki staraniom i wstawiennictwu Mikolascha, 15 września 1850 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, przy którym działało studium farmaceutyczne[15]. Pierwszy rok nie sprawił większych trudności Łukasiewiczowi. Nie marnował swojego czasu będąc studentem.
W okresie, w ciągu zaledwie dwóch semestrów zaliczył prawie wszystkie przedmioty, oprócz farmakognozji, które obejmuje program dwuletnich studiów. Jego kolega, Władysław Anczyc tak scharakteryzował Ignacego:(…) poznaliśmy go jako jednego z najzdolniejszych i najpilniejszych uczniów i najlepszego kolegę. Pracował on usilnie, a mniej zdolnym kolegom ułatwiał naukę prywatnymi, bezinteresownymi wykładami! Nie było wówczas takiego mnóstwa stypendiów. (…) droga ciernistą niedostatku większa cześć przebijała się naprzód, a w ostatniej potrzebie kolega kolegę ratował. Łukasiewicz był jednym z najpierwszych w tym względzie i ostatnim groszem dzielił się z potrzebującymi[16].
Zwrócił się Ministerstwa Wyznań i Oświaty z prośbą o zezwolenie na zdawanie egzaminu magisterskiego już po pierwszym roku nauki. Niestety odpowiedź była odmowna. Ze względu na trudne warunki materialne pracował jako kierownik fabryki ałunu
w Dąbrowie. Dodatkowo dorabiał robiąc analizy wody pitnej. Studia na Uniwersytecie Jagiellońskim przerwał, gdy został posądzony o to, że chce otruć Niemców mieszkających
w Krakowie robiąc błędne analizy. Swoje studia kontynuował na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie 30 lipca 1852 roku uzyskał ocenę dobrą z pracy dyplomowej pt. „Baryta et Anilinum” a tym samym otrzymując dyplom magistra farmacji.Po zdaniu egzaminu powrócił do Lwowa, gdzie kontynuował swoją pracę w aptece Mikolascha jako pełnoprawny pracownik, magister farmacji. Tu z polecenia Piotra Mikolascha jego pracownicy zajęli się próbą uzyskania leku z oleju skalnego dostępnego na Podkarpaciu. Zanim jednak rozpoczęli swoją pracę Łukasiewicz zwiedził ośrodku, które zajmują się jego wydobywaniem, a także zapoznał się ze sposobami wydobywania
i przetwarzania. Jego badania zakończyły się sukcesem. Otrzymał on produkt, który był identyczny jak ten importowany z Włoch. Zakupiono bardzo dużo ropy, jako surowca do wytwarzania leku. Niestety „Apteka pod Gwiazdą” nie zbiła na tym majątku. Lek znajdował
z czasem coraz mniej nabywców. Łukasiewicz zastanawiał się, co zrobić z spora ilością zakupionych zapasów. Wspólnie wraz z Janem Zehem postanowili wykorzystać surowiec do oświetlenia. Po kilkunastu nieudanych próbach w pomieszczenia na Łyczakowie udaje im się otrzymać pewien produkt. W wyniku żmudnych badań uzyskują produkt wydzielony z ropy w temperaturze 200-250°C, pozbawiony lekkich frakcji węglowo-dorowych oraz oddzielony od frakcji olejowo-asfaltowych[17]. Nazywają go naftą. Swój wynalazek opatentowują.2 grudnia 1853 roku Urząd Patentowy w Wiedniu dokonuje wpisu: „wynalazek ropa naftowa na drodze chemicznej oczyszczona, że nadaje się do bezpośredniego użycia celów technicznych[18]”.
W dalszej części doświadczeń Jan i Ignacy podjęli próbę wykorzystania nafty jako środka oświetleniowego w lampach. Pierwsze badanie przeprowadzili na lampach olejowych. Po kilku nieudanych próbach, Ignacy nie traci nadziei. Udaje się do znanego blacharza Adama Bratkowksiego, aby ten wg jego pomysłu wykonał lampę. Pierwsza lampa oświetliła pracownie Mikolascha. Ten uwierzył w wynalazek Łukasiewicza. Za jego zgodą 31 lipca 1853 roku oświetlono lampami naftowymi pierwszy gmach publiczny jakim był Szpital we Lwowie. Odbyła się wówczas pierwsza operacja nocna. Niestety nie zachował się żaden egzemplarz pierwszej lampy naftowej, którą skonstruował Bratkowski.
Od momentu zapalenia pierwszej lampy Łukasiewicz skupiał się przede wszystkim na ulepszeniu wynalazku. Ze względu jednak na rozbieżność poglądów ze wspólnikami decyduje się na samodzielną pracę. Na przełomie 1853/54 przenosi się do Gorlic. Tutaj dzierżawi aptekę u wdowy po Juliuszu Bartko. Prócz codziennych obowiązków związanych
z prowadzeniem apteki Łukasiewicz wykorzystuje swoją wiedzę i przeprowadza różne doświadczenia. Destyluje próbki ropy naftowej, bada właściwości jej destylatów. Zwieńczeniem pracy nad udoskonalaniem wyrazku lampy jest lampa naftowa zainstalowana na baryłkowym postumencie figury Chrystusa Frasobliwego w miejscu skrzyżowania dróg Koniecznej i Nowego Sącza, uznana dziś za pierwszą na świecie uliczną lampę naftową zapaloną w 1854 roku.W 1854 roku rozpoczęła działalność w wyniku porozumień pomiędzy Łukasiewiczem a Tytusem Trzcieskim z Polanki pierwsza spółka naftowa Łukasiewicz – Trzecieski. W lesie, w Bóbrce rozpoczęto wówczas kopanie studni naftowych.
W roku 1857 przejmuje dzierżawę apteki w Jaśle. W kolejnym roku opuszcza Gorlice i zamieszkuje w Jaśle. Tu rozpoczyna swoją działalność społeczną na szerszą skalę. Zostaje wybrany m.in. na członka rady budowniczych koszar dla wojska.
20 kwietnia 1857 roku Ignacy Łukasiewicz otrzymuje formalne zezwolenie na ślub
z córką swojej siostry, Honoratą Marią Stacherską. Była od niego 15 lat młodsza. 1 lutego 1858 roku przychodzi na świat jego jedyne dziecko, córka Marianna. Niestety córka w 1959 roku umiera na zapalenie płuc.Pod koniec 1858 roku Ignacy Łukasiewicz niezrażony wcześniejsza odmowna decyzją o udzieleniu koncesji na prowadzenie apteki stanął do konkursu na otworzenie powiatowej apteki w Brzostku. Tutaj otrzymał owo pozwolenie.
Pobyt Łukasiewicza w Brzostku, Jaśle i Gorlicach był ważny przede wszystkim dla przemysłu naftowego. To właśnie w tym okresie pracował on nad ulepszeniem lamp naftowych, a także nad destylacją ropy naftowej.
W 1859 roku Łukasiewicz ponownie zmienił miejsce zamieszkania.
W wyniku porozumienia z braćmi Apolinarym i Edwardem Zielińskim zawiązali spółkę
w Klęczanach. Ich wspólny interes nie trwał zbyt długo i w wyniku konfliktu powrócił do Jasła.W wyniku umów z Trzecieskim i Karolem Klobassą powstała nowa spółka. Zyskami mieli dzielić się 1/3. Klobassa wniósł ropodajny teren, Trzecieski gotówkę, Łukasiewicz uratowaną z Ulaszanowic aparaturę i objął kierownictwo w spółce[19]. Za zarobione w spółce pieniądze kupuje od teściowej Karola Klobassy w 1863 roku majątek ziemski obejmujący wsi Chorkówka i Leśniówka. Dworek w Chorkówce był parterowy, ale niezwykle przestronny. W nim żył i pracował Łukasiewicz. Małżeństwo z Honoratą układało się poprawnie. Zona była osobą uczynną i gościnną, dlatego też dworek był pełen domowników, wymagających opieki i wsparcia, bądź gości przybywających w celach towarzyskich, proszących dobra radę, pomoc w leczeniu chorób lub pożyczkę pieniężną[20].
Łukasiewicz skupił się nad wydobyciem ropy naftowej w Bóbrce i okolicy wiercąc
z pomocą cenionych twórców, m. In. Alberta Faucka nowe studnie. W 1875 roku w Bóbrce było 111 otworów. Jeszcze w Polance udoskonalił metody rafinacyjne, do destylacji zastosował parę, zarzucił rafinacje dymiącym kwasem[21].Pomimo więzienia oraz różnych nieprzyjemności związanych z konspiracją niepodległościową Łukasiewicz nadal na ile mógł wspierał działalność powstańczą. W 1863 roku wspomógł powstańców, a także finansował ruch zbrojny.
W 1866 roku założył w Bóbrce pierwszą robotniczą kasę bracką, do której obowiązkowo musieli należeć jego robotnicy[22]. Gwarantowała pomoc w razie wypadku, choroby, pomoc przy kształceniu dzieci, wiano dla córek oraz emerytury.
24 października 1876 roku Ignacy Łukasiewicz jako działacz społeczny zostaje wybrany posłem gmin wiejskich z okręgu Krosno – Dukla – Żmigród do Sejmu Krajowego
i pozostał nim do śmierci[23].W tym także roku wraz ze swoja żoną zakłada szkołę koronkarstwa dla dziewcząt. Oprócz tego w Chorkówce, aby dokształcić wiejskie dzieci organizuje jednoklasową szkołę wiejską, opłacając nauczyciela. Wcześniej wraz z Karolem Klobassą czynił starania, by utworzyć w Bóbrce niższą szkołę górniczą dla szkolenia dozoru ruchu i robotników kopalni nafty[24]. Niestety nie udało im się.
Ignacy był głęboko wierzący. Wspólnie z Klobassą wybudował kościół w Zręcinie. Pomagał potrzebującym, wspierał finansowo klasztory i kościoły. W uznaniu zasług dla Kościoła papież Pius IX w 1873 roku przyznaje Łukasiewiczowi godność szambelana papieskiego z prawem noszenia insygniów oraz order św. Grzegorza.
W 1878 roku powołał w Sejmie Krajową Radę Górniczą jako organ doradczy Wydziału Krajowego. W ostatnich latach swojego życia skupił się przede wszystkim na sprawach prawnych związanych z wydobyciem nafty. Pragnął, aby została uchwalona ustawa naftowa. Niestety, dopiero po jego śmierci została ona uchwalona i weszła w życie.
Darzono go powszechnie szacunkiem i uznaniem. Był honorowym członkiem wielu towarzystw społeczno – zawodowych m. In Towarzystwa Aptekarskiego we Lwowie, Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich. Pomimo rozlicznych zaszczytów pozostał człowiekiem skromnym i prostolinijnym[25].
Zaangażowany w sprawy związane z działalnością społeczną Ignacy podupadł na zdrowiu. Po tygodniowych zmaganiach z chorobą umiera 7 stycznia 1882 roku. Został pochowany na cmentarzu w Zręcinie.
Marta Władyka
[1] W. Bonasiuk, Szejk z Galicji, Rzeszów 2007, s. 8.
[2] Ibidem, s. 8.
[3] J. Z. Sozański, op. cit., s. 5.
[4] W. Bonasiuk, op. cit., s. 12.
[5] J. Adamski, S. Brzozowski, H. Skopiński, Księga pamiątkowa Szkoły Podstawowej nr 2 im. Ignacego Lukasiewicza w Humniskach, Brzozów 1995, s. 49.
[6] J. Z. Sozański, op. cit., s. 7.
[7] Ibidem, s. 7.
[8] W. Bonusiak, op. cit., s. 19.
[9] J. Z. Sozański, op. cit., s. 9.
[10] Ibidem, s. 10.
[11] W. Boniusiak, op. cit., s. 42.
[12] Ibidem, s. 46.
[13] J. Z. Sozański, op. cit., s. 11.
[14] Ibidem, s. 10.
[15] W. Boniusiak, op. cit., s. 49.
[16] J. Z. Sozański, op. cit., s. 13.
[17] Ibidem, s. 16.
[18] Ibidem, s. 16.
[19] J. Adamski, S. Brzozowski, H. Skopiński, op. cit., s. 59.
[20] J. Z. Sozański, op. cit., s. 43.
[21] . Adamski, S. Brzozowski, H. Skopiński, op. cit., s. 65.
[22] Ibidem, s. 67.
[23] Ibidem, s. 68.
[24] J. Z. Sozański, op. cit., s. 43.
[25] W. Bonusiak, op. cit., s. 119.
-
Z kart historii Szkoły Podstawowej nr 2 im. Ignacego Łukasiewicza w Humniskach
Szkoła Podstawowa nr 2 w Humniskach zaczęła swoją działalność oświatową w 1957 roku w budynku obecnego Przedszkola Humnisie. Kierownikiem szkoły został Tadeusz Siwak. W bardzo trudnych warunkach, przede wszystkim lokalowych (do dyspozycji była jedna sala lekcyjna), 2 września 1957 roku odbyła się inauguracja roku szkolnego 1957/1958. Była to szkoła składająca się jedynie z dwóch klas. Do klasy pierwszej uczęszczało 27 uczniów natomiast do drugiej 32 uczniów. W roku szkolnym 1958/1959 w szkole uczyło się już
117 uczniów w czterech klasach. Przed rozpoczęciem kolejnego roku szkolnego budynek szkoła otrzymała na własność. Niestety wymagał on gruntownego remontu. W pośpiechu i pełnym zaangażowaniu mieszkańców wsi wyremontowano 2 sale. Było to niewiele zważywszy na fakt, że w roku szkolnym 1959/60 do szkoły uczęszczało aż 151 uczniów w pięciu oddziałach. W 1961 roku szkoła była już pełną siedmioklasową z 208 uczniami. Stary budynek dzięki pomocy mieszkańców wsi oraz podinspektorowi Stanisławowi Wojtowiczowi został całkowicie wyremontowany w 1961.Marzenia o nowej szkole dla dzieci nigdy jednak nie poszły w zapomnienie wśród mieszkańców małej strony Humnisk. Już w latach pięćdziesiątych została zakupiona 33a działka. W 1959 roku mieszkańcy w czynie społecznym zrobili 100 tys. sztuk cegły, a także zagaszono 15 ton wapna. Na początku lat sześćdziesiątych wykorzystując hasło Tysiąc Szkół na Tysiąclecie przystąpiono do uzyskania pozwolenia na budowę nowej szkoły. W 1962 roku zgromadzono pełną dokumentację techniczną wraz z kosztorysem. Pieniądze na ten cel zgromadzono dzięki organizowanym festynom, datkom mieszkańców oraz pieniądzom od Polaków z Ameryki.
Radość mieszkańców wsi była ogromna, gdy w kwietniu 1963 roku Szkoła Rzemiosł Budowlanych w Brzozowie wraz z Przedsiębiorstwem Robót Budowlanych w Sanoku rozpoczęła kopanie rowów oraz fundamentów pod nową Szkołę Tysiąclecia. Mieszkańcy wsi byli bardzo zaangażowani w budowę szkoły, szczególnie Karol Buczek oraz Edward Lasek.
9 czerwca 1963 roku został wmurowany akt erekcyjny przez dwóch posłów ziemi rzeszowskiej oraz władz lokalnych. Prace budowlane przebiegały bardzo szybko. Już tego samego roku władze powiatowe postanowiły, że 22 lipca 1964 roku nowy budynek zostanie oddany do użytku. Dzięki wsparciu finansowemu Centralnej Rady Związków Zawodowych prace wykończeniowe zostały na czas zakończone.
22 lipca 1964 roku sekretarz Komitetu Powiatowego PZPR w Brzozowie, Eugeniusz Felchner dokonał uroczystego otwarcia Szkoły Pomnika Tysiąclecia Państwa Polskiego im. XX-lecia PRL poprzez przecięcie wstęgi. Uroczystość zgromadziła licznie mieszkańców wsi, którzy pragnęli obejrzeć wnętrze nowo otwartej szkoły.
Rok szkolny 1964/65 rozpoczął się w nowym budynku szkolnym. Do szkoły uczęszczało 210 uczniów. Na parterze na czas remontu i adaptacji starego budynku szkoły na potrzeby maluchów ulokowano przedszkole. Grono pedagogiczne w składzie: kierownik szkoły Tadeusz Siwak, Maria Kaczurbowa, Sylwia Kucharska, Wanda Pilawska, Henryka Florczak, Ewa Wójcik, Irena Bodzioch rozpoczęło pracę z wychowankami w pięknych przestronnych salach. Do dyspozycji była sala fizyczno-chemiczna oraz zajęć praktycznych.
W listopadzie 1964 roku została założona Drużyna Harcerska im. Karola Świerczewskiego i działała do lat 90-tych.
Rok szkolny 1965/66 przyniósł zmiany na stanowisku kierowniczym szkoły. Dotychczasowy kierownik Tadeusz Siwak na własną prośbę przeniósł się na równorzędne stanowisko do Jasionowa natomiast nowym kierownikiem został Henryk Skopiński. Dzięki jego staraniom przy współpracy rodziców z otrzymanej państwowej dotacji wybudowano drogę dojazdową, odprowadzono wodę spadową, założono kwietniki wokół szkoły. W roku szkolnym 1966/67 zgodnie z ustawą z dnia 15.07.1961r. nastąpiła reorganizacja szkolnictwa podstawowego. Po raz pierwszy w historii wprowadzono do szkół podstawowych klasę ósmą. 17 czerwca 1967 roku żegnano pierwszych absolwentów klasy ósmej. Komitet Rodzicielski w porozumieniu z kierownikiem szkoły nadal pracował nad właściwym zagospodarowaniem obejścia szkoły. Doprowadzono bieżącą wodę do budynku szkoły. Z budżetu szkoły zostały zakupione drzewka owocowe. W roku 1966 został założony szkolny sad. Obok niego, na specjalnie wydzielonej działce młodzież pielęgnowała kwiaty. W roku szkolnym 1967/68 do szkoły uczęszczało 202 uczniów. Mimo, iż budynek był nowy za zgodą Wydziału Oświaty przebudowano świetlicę oraz szatnię.
W kolejnym roku szkolnym swoją działalność rozpoczął szkolny chór. Jego opiekunem został Jan Heś. W roku szkolnym 1970/71 do szkoły uczęszczało 209 dzieci. Komitet Rodzicielski w ramach Uniwersytetu dla Rodziców zorganizował pedagogizację rodziców uczniów uczęszczających do szkoły. Dzięki staraniom kierownika szkoły pracownia praktyczno-technicza została doposażona w odpowiednie maszyny i urządzenia. Po raz pierwszy zostaje zorganizowane dożywianie w porze jesienno-zimowej. W roku szkolnym 1971/72 szkoła w związku z ustawą z dnia 27.04.1972 roku zmieniła nazwę na Zbiorcza Szkoła Gminna w Przysietnicy – Szkoła Podstawowa nr 2 w Humniskach. Dyrektorem szkół gminnych został Władysław Wolański. Rok 1977 przyniósł kolejną zmianę w jej nazwie. Decyzja Kuratorium Oświaty i Wychowania w Krośnie Szkołą Gminną została szkoła w Brzozowie. Ze względu na to Szkoła w Humniskach otrzymała nazwę Zbiorcza Szkoła Gminna w Brzozowie, Szkoła Podstawowa nr 2 w Humniskach. W tym samym roku dzięki pieniądzom pozyskanym za dzierżawę szkoły w okresie letnim na obiekt kolonijny odnowiono zewnętrzną elewację, doprowadzono bieżącą wodę oraz wykonano kanalizację. Dzierżawę fabryce Polmo kontynuowano jeszcze
Prace przy elewacji budynku przez kolejne 5 lat.
Początek lat 80-tych nie był łatwy dla szkoły ze względu na atmosferę panującą w całym kraju. Brakowało dosłownie na wszystko, nawet na kredę. Mimo to w trakcie roku szkolnego 1980/81 została zbudowana tzw. „zielona sala gimnastyczna”. Została ona wybudowana przez uczniów na zajęciach technicznych pod kierunkiem Henryka Skopińskiego. Kolejnym przedsięwzięciem w 1981 roku w celu poprawy warunków w szkole była wymiana pieców kaflowych na centralne ogrzewanie. Prace te wykonał Zespół Szkół Budowlanych w Brozowie. W roku szkolnym 1981/82 uchwalono dzień 1 wrzesień Świętem Szkoły. W wyniku ogłoszenia stanu wojennego działalność szkoły zawieszono na okres 2 tygodni. Jeszcze w grudniu tego roku ukończono instalację centralnego ogrzewania. W kolejnym roku uczniowie pod opieką Henryka Skopińskiego wykonali „ogródek geograficzny”. Podczas trwania roku szkolnego w każdy poniedziałek odbywały się apele szkolne, które przybierały różne formy, od zwykłych apeli informacyjnych po organizację spotkań z kombatantami wojennymi, działaczami społecznymi. W roku szkolnym 1984/85 dokonano radiofonizacji całego budynku. Podczas przerw na szkolnych korytarzach rozbrzmiewała muzyka z radiowęzła. W czynie społecznym z inicjatywy dyrektora szkoły zostało zbudowane boisko do koszykówki.
Obowiązki dyrektora w 1985 roku przejął Krzysztof Kosiorek. W roku szkolnym 1985/86 do szkoły uczęszczało 249 uczniów, rok później 258. Nowym przedsięwzięciem było zorganizowanie akcji Szklanka mleka dla każdego ucznia. W roku szkolnym 1987/88 rozpoczyna swoja działalność koło fotograficzne. W 1988 roku utworzono Spółdzielnię Uczniowską. Skupiała ona 126 uczniów, którzy wnieśli wkład kwocie 50 zł.
Jej działalnością zajmowała się Anna i Janusz Mendyka. Dyrektor K. Kosiorek
w dokumentacji szkolnej podkreśla aktywność działalności Samorządu Uczniowskiego prowadzonego przez Alinę Zygarowicz, a także koła SK PCK prowadzonego przez Zdzisławę Feret. Jego członkowie prowadzili zbiorki kwestorskie, opiekowali się osobami niepełnosprawnymi, a także organizowali imprezy promujące zdrowy styl życia. Aktywnie działało również koło LOP, którego opiekunem była Irena Bodzioch. Od roku 1989 swoją działalność związaną z krajoznawstwem i turystyką oraz ekologią rozpoczyna wraz z uczniami Danuta Śnieżek. Z początkiem roku szkolnego 1990/91 rozpoczęto organizowanie wyjazdów na basen do Sanoka pod opieką Danuty Huber.W 1992 roku Alina Zygarowicz zastępując Krzysztofa Kosiorka została dyrektorem szkoły. W roku szkolnym 1992/1993 budynek szkoły poddano generalnemu remontowi. Zmieniono pokrycie dachowe oraz zainstalowano nowe odgromienie. Aluminiową instalację elektryczną zmieniono na miedzianą. We wszystkich klasach położono nowe tynki. W prace zaangażowani byli przede wszystkim rodzice dzieci, które uczęszczały do tej szkoły. W 1993 roku po raz pierwszy zostaje zorganizowany konkurs przyrodniczo-ekologiczny Salamandra. W kolejnym roku szkolnym z inicjatywy pani dyrektor rozpoczęto budowę pełnowymiarowej sali gimnastycznej. W październiku 1994 roku powołano Społeczny Komitet Budowy Sali gimnastycznej. W 1995 roku rozpoczęto jej budowę. Jak zawsze tak i tym razem mieszkańcy nie zawiedli. Z zapałem zabrali się do pracy i sami przygotowali teren pod budowę, a następnie wykopali fundamenty pod nową salę. Prace trwały prawie 10 lat, ponieważ salę oddano do użytku w 2005 roku. W czasie budowy sali wielokrotnie szkoła mogła liczyć na pomoc SITPNiG. Ufundowali płyty i deski na drogę dojazdową, potrzebne maszyny. Wsparli szkołę również w pracach budowlano-remontowych. W zamyśle inicjatorów budowy sali miała być ona miejscem organizowania różnorakich uroczystości szkolnych, ale także by służyła integracji szkoły z mieszkańcami Humnisk.
Wkrótce postanowiono zmienić dotychczasowe imię szkoły. Po wielu konsultacjach dyrektor szkoły Alina Zygarowicz, Rada Pedagogiczna i Samorząd Uczniowski w porozumieniu z rodzicami zdecydowali o nadaniu szkole imienia Twórcy i Pionera Przemysłu Naftowego – I. Łukasiewicza. W składzie Komitetu Honorowego tego ważnego wydarzenia byli: Zygmunt Berdysz, Józef Sozański, Piotr Komornicki, Maria Duda, Aleksander Findzyński, Mieczysław Kaczmaryk, Henryk Skopiński, ks. Andrzej Kuś, Jerzy F. Adamski, Alina Zygarowicz, Józef Kruczek, Karol Wojnar, Jacek Munia, Marian Marcinkowski, Mieczysław Markiewicz. Powołano również Komitet organizacyjny, w którego skład weszli: Józef Laskoś, Adam Śmiałowski, Danuta Śnieżek, Janusz Mendyka, Józef Lenart, Zdzisław Federkiewicz, Franciszek Kędra, Elżbieta Ruchlewicz, Małgorzata Tarnawska, Joanna Rygiel, Bożena Mendyka, Irena Barańska, ks. Andrzej Żmudzki, Krystyna Pawłowska, Halina Malicka, Janina Kozak, Wacław Bieńczak, Mieczysław Bieńczak, Anna Piotrowska, Halina Kościńska, Małgorzata Krzysztyńska, Danuta Huber, Anna Mendyka, Marzanna Florczak, Dorota Jamrugiewicz, Zbigniew Kościński, Antoni Gromala, Maria Wiszyńska, Roman Korfanty i Marian Skarbek. Przygotowania do uroczystości trwały długo. Uczniowie pod kierunkiem nauczycieli przygotowali piękną akademię. Z tej również okazji przygotowano publikację „Księga pamiątkowa Szkoły Podstawowej nr 2 w Humniskach wydaną przez Muzeum Regionalne PTTK im. Adama Fastnachta w Brzozowie. Znalazły się w niej trzy rozdziały:
- „Z dziejów Humnisk” autorstwa Jerzego F. Adamskiego;
- „Z historii i tradycji Szkoły Podstawowej nr 2 w Humniskach” autorstwa Henryka Skopińskiego;
- „Ignacy Łukasiewicz – patron szkoły – autorstwa Stanisława Brzozowskiego.
W książce znalazły się wybrane przez Alinę Zygarowicz zdjęcia przedstawiające historię naszej szkoły, a także fotografie z różnych uroczystości szkolnych. Ponadto I rozdział zdobią rysunki wykonane przez Dorotę Wasylewicz-Srokę.
8 czerwca 1995 roku odbyło się uroczyste nadanie imienia szkole. Podczas uroczystości została odsłonięta tablica pamiątkowa na górnym korytarzu. Odsłonięcia tablicy dokonał Burmistrz Brzozowa Józef Rzepka.
Dokładnie 6 miesięcy później szkoła otrzymała sztandar – symbol najwyższych wartości moralnych, męstwa i odwagi ufundowany przez SITPNiG. Na uroczystość przybyły poczty sztandarowe z Strachociny i Ropienki. Akt nadania szkole sztandaru w imieniu Burmistrza Brzozowa Józefa Rzepki odczytała Sekretarz Gminy Maria Gowda. Przekazania sztandaru dyrektorowi szkoły Alinie Zegarowicz dokonał dyrektor sanockiego Zakładu Górnictwa i Nafty Gazu Józef Sozański. Od tego momentu 8 grudnia stał się dniem, w którym obchodzone jest Święto Szkoły. SP nr 2 w Humniskach dołączyło od tego momentu do szacownego grona szkół noszących imię znakomitego Polaka, który dał początek rzeczom wielkim i niezniszczalnym.
Z chwilą otrzymania imienia nasza szkoła zyskała możliwość współpracy z SITPNiG. Czas pokazał, że zyskaliśmy wspaniałych, niezawodnych przyjaciół. Przez lata wspierali i wspierają różnorodne poczynania na rzecz społeczności szkolnej. SITPNiG jest ofiarodawcą potrzebnego sprzętu sportowego, doposażenia sali komputerowej, licznych pamiątek, upominków i słodyczy dla uczniów w czasie corocznej Spartakiady Szkół im.
I. Łukasiewicza. Przedstawiciele SITPNiG chętnie uczestniczą w ważnych dla szkoły wydarzeniach: rozpoczęciu roku szkolnego, pasowaniu na uczniów klasy pierwszej, Święcie Szkoły, uroczystościach rocznicowych. Każdego roku pierwszaki otrzymują od SITPNiG prezenty (przybory szkolne) z okazji pasowania na ucznia.Od tego również momentu społeczność szkolna rozpoczęła uczestniczyć w Sesjach Szkół im. Ignacego Łukasiewicza oraz Spartakiadach. Wyjazdy na spotkania organizowane w ramach Sesji integrują uczniów z całej Polski ze szkól noszących imię tego znakomitego Polaka. Podczas ich trwania młodzież ma możliwość wzięcia udziału w licznych atrakcjach przygotowanych na tę okazję (np. gry miejskie, pokazy chemiczne), a także zawalczenia o tytuł najlepszego w konkursie wiedzy o Ignacym Łukasiewiczu. Spartakiady to rozgrywki sportowe organizowane również przez szkoły imienia I. Łukasiewicza. Nasi uczniowie kilkukrotnie pokonywali konkurencję i stawali na najwyższym podium zdobywając I miejsce.
Rok 1999 przynosi reformę systemu oświaty. Nasza szkoła stała się tylko 6-letnią szkołą podstawową, a jej uczniowie kontynuowali naukę w 3-letnim Gimnazjum w Brzozowie. Trudny to okres szczególnie dla nauczycieli, gdyż mniejsza liczba uczniów spowodowała redukcję etatów nauczycielskich.
2004 rok przynosi kolejne zmiany w wyglądzie szkoły. Był to czas, kiedy to budynek szkoły był w remoncie. Latem 2004 roku szkoła została częściowo odnowiona. Wyremontowano prawe skrzydło budynku. Na parterze powiększono sekretariat, wymieniono okna i drzwi, na I piętrze łazienkę dla chłopców. Sekretariat oraz pokój dyrektora został pomalowany oraz wyposażony w nowe meble. Na parterze dobudowano sanitariat dla nauczycieli. W trakcie trwania wakacji zmodernizowano kotłownię na gazową. W dawnej sali gimnastycznej urządzono szatnię dla uczniów. Wykonano nowe wejście do szkoły, dobudowano pomieszczenie dla pracowników obsługi. Korytarz w nowej części szkoły został wyłożony płytkami. Również obejście wokół szkoły zostało wyłożone kostką brukową. W pracach remontowych jak zawsze pomagali rodzice, dzięki którym wszystkie prace zostały zakończone jeszcze przed pierwszym dzwonkiem nowego roku szkolnego. A pracy było dużo, gdyż dodatkowo pomalowane zostały wszystkie klasy oraz korytarze. W klasach wycyklinowano także parkiety. Wszystko to było możliwe dzięki pomocy władz gminy oraz funduszom ze zbiórki złomu. Przy wsparciu rodziców tym także roku odnowiono elewację północnej strony budynku oraz położono kamień.
Z dniem 1 września 2004 roku, dyrektor Alina Zygarowicz przechodzi na emeryturę, a w wyniku konkursu dyrektorem szkoły zostaje Małgorzata Woźniak. Powrócił temat dokończenia budowy sali gimnastycznej. Udało się! 1 września 2005 roku dzięki staraniom dyrektora, przy wsparciu ówczesnych władz gminy do użytku została uroczyście oddana nowa sala gimnastyczna (po prawie 11 latach). Jej powierzchnia użytkowa wynosi 544m2. Dodatkowo zostało wybudowane zaplecze sanitarne wraz z prysznicami oraz szatnie. W tym dniu spełniło się marzenie ludzi, którzy jeszcze w 1964 roku wznosili mury tejże szkoły, by uczniowie mieli możliwość uprawiania różnych dyscyplin sportowych bez względu na warunki panujące na dworze. Oficjalnego otwarcia sali gimnastycznej podczas Gminnej Inauguracji Roku Szkolnego 2005/2006 dokonał Burmistrz Brzozowa Zdzisław Wojdanowski. Wstęgę przecięli: poseł Elżbieta Łukacijewska, dyrektor szkoły Małgorzata Woźniak, przewodniczący Rady Miejskiej w Brzozowie Tadeusz Sperber, emerytowana dyrektor szkoły Alina Zygarowicz oraz ówczesny sołtys wsi Jacek Stemulak.
W grudniu tegoż roku szkoła obchodziła 10-lecie nadania Imienia i poświęcenia Sztandaru. Z inicjatywy pani dyrektor powstał pomysł, by szczególnie zasłużonym dla szkoły przyznawać tytuł Przyjaciel Szkoły. Po raz pierwszy w 2005 roku tytułem Przyjaciela Szkoły uhonorowano Zdzisława Wojdanowskiego – Burmistrza Brzozowa oraz przedstawiciela SITPNiG – Wiesława Turzańskiego. W 2006 roku społeczność szkolna tytuł Przyjaciela Szkoły nadała Henrykowi Skopińskiemu, emerytowanemu dyrektorowi szkoły w latach 1965-1985. W 2010 roku tytuł ten otrzymała emerytowana dyrektor szkoły – Alina Zygarowicz oraz Burmistrz Brzozowa – Józef Rzepka.
Rozpoczęta w 2002 roku współpraca szkoły z Fundacją Pomocy Dzieciom im. S. Bieńczak jest nadal kontynuowana. Efektem tej współpracy jest coroczny udział uczniów w akcji charytatywnej „Tydzień Solidarności z ubogim dzieckiem”. Zebrane pieniądze przeznaczane są na potrzeby naszych uczniów. Fundacja przyznaje zapomogi na zakup leków, odzieży i podręczników.
Dodatkowo dofinansowuje udział uczniów w imprezach kulturalnych, a także jest jednym ze sponsorów Regionalnego Konkursu Przyrodniczo-Ekologicznego „Salamandra” organizowanego od lat w szkole. Od 2009 roku Fundacja przyznaje jednorazowe stypendia naukowe dla uczniów za rozwój zainteresowań, osobowości i zaangażowanie w działalność na rzecz szkoły i środowiska, a jej Prezes – p. Andrzej Bieńczak jest gościem wielu szkolnych uroczystości.
W grudniu 2005 roku została oddana do użytku pracownia komputerowa otrzymana w ramach projektu Pracownie komputerowe dla szkół współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego. Dzięki nowej pracowni uczniowie mogli zapoznać się z zasadami działania komputera, korzystania z wielu programów edukacyjnych oraz poznawać zasoby Internetu. Pracownia jest do dziś wykorzystywana nie tylko na zajęciach technologii informatycznej, ale także w szerokim zakresie z innych przedmiotów.
Jeszcze w tym samym roku tuż przed nastaniem chłodów na pierwszym piętrze wymieniono grzejniki w salach lekcyjnych. Zostały również zakupione i zamontowane na parterze nowe drzwi do poszczególnych klas.
W roku szkolnym 2005/2006 zostało uporządkowano obejście wokół szkoły. Obok szkoły powstał zielony teren pod przyszłe boisko. Przed budynkiem zagospodarowano plac, powiększono parking, urządzono nowe klomby z kwiatami oraz posadzono krzewy ozdobne. Skarpy znajdujące się od strony ulicy wykarczowano, uporządkowano, a następnie posiano trawę. Ponadto dzięki wsparciu SITPNiG wykonano zadaszenie przed wejściem głównym do budynku.
W kolejnym roku szkolnym przy wydatnej pomocy Rady Rodziców zakupiono do szkoły nowy sprzęt nagłaśniający. Wcześniej szkoła oprócz radiowęzła nie posiadała innych głośników, a do dyspozycji był tylko jeden mikrofon. Od tego momentu wszystkie ważne uroczystości mogły odbywać się na sali gimnastycznej, wszelkie akademie i apele zyskały nową oprawę.
Z dniem 1 września 2007 roku starania rodziców, a także przychylność władz gminnych przyniosły efekt w postaci ustanowienia publicznego Gimnazjum Nr 2 w Humniskach, a już 1 marca 2008 roku Szkołę Podstawową Nr 2 im. Ignacego Łukasiewicza i Gimnazjum Nr 2 połączono w Zespół Szkół Nr 2w Humniskach. Była to wielka radość dla całej społeczności szkolnej. Dyrektorem Zespołu została Małgorzata Woźniak.
W 2008 roku po raz pierwszy z inicjatywy Rady Rodziców i dyrektor szkoły został zorganizowany Festyn Rodzinny. Stał się on imprezą cykliczną, integrującą mieszkańców Humnisk, zwłaszcza rodziny uczniów uczęszczających do Zespołu Szkół Nr 2 w Humniskach. Co roku prężnie działająca Rada Rodziców wykazuje się wyjątkowym talentem organizacyjnym. Na przybyłych gości zawsze czekają liczne atrakcje sportowe, kulinarne i artystyczne gwarantujące dobrą zabawę i mile spędzony czas w rodzinnym gronie.
W trakcie trwania roku szkolnego wymieniono ławki i krzesełka w dwóch salach. Do pracowni przyrodniczej zakupiono nowe meble natomiast do pokoju nauczycielskiego krzesła. Latem 2009 roku całkowicie wymieniono wszystkie gazetki ścienne na korkowe tablice, odnowiono tablice szkolne.
Z początkiem roku szkolnego 2009/10 szkoła dołączyła do kilku projektów edukacyjnych współfinansowanych przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego. Były to m.in. Szansa dla każdego Ucznia, Pierwsze doświadczenia uczniowskie drogą do wiedzy, Indywidualizacja procesów nauczania w klasach I-III, Szkoła wykorzystanych szans, Radosna Szkoła. W szkole obok istniejących utworzono dodatkowe zajęcia pozalekcyjne: przyrodnicze, wokalno-muzyczne, taneczne, teatralne i dydaktyczno-wyrównawcze, fizyczno-astronomiczne, chemiczne. Dzięki udziałowi w tym projekcie szkoła wzbogaciła się w wiele nowoczesnych pomocy dydaktycznych. Została doposażona pracownia chemiczno-fizyczna oraz geograficzna. Szkoła z inicjatywy pani dyrektor przystąpiła także do programów mających na celu promocję zdrowego stylu życia , m.in. Owoce w szkole, Szklanka mleka. Co rocznie uczniowie uczestniczą również w zajęciach prowadzonych w ramach programów Klub Bezpiecznego Puchatka oraz Bezpieczne wakacje. W 2010 roku zostało wznowione wydawanie gazetki szkolnej Nasza Dwójka. Gazetka w 2012 roku została najlepszą gazetką szkolną w powiecie, natomiast w 2013 i 2014 roku znalazła się wśród najlepszych w kraju.
W 2010 roku szkoła przystąpiła do programu Katyń ocalić od zapomnienia. Tegoż roku zostały posadzone na terenie szkoły dwa dęby upamiętniające pomordowanych w Katyniu – inspektora Policji Państwowej Karola Fuchsa oraz kapitana Wincentego Kwiatkowskiego.
Na wakacjach 2010 roku zostały odnowione korytarze oraz sale lekcyjne. Ponadto zakupiono przenośne komputery oraz rzutniki multimedialne. W sali komputerowej oraz pokoju nauczycielskim zostały położone nowe podłogi. W kolejnym roku szkolnym odnowiono kolor ścian pokoju nauczycielskiego, dolnego korytarza i szatni. Nadal na ile było to możliwe wspólnie z Radą Rodziców dyrektor szkoły wyposażał pracownie w najnowszy sprzęt elektroniczny. W 2011 roku odnowiono szatnię.
Jeszcze w tym samym roku, jesienią ogrodzono szkołę oraz zamontowano nową bramę wjazdową. W kolejnym roku doposażono szatnie w kolejne szafki. W 2014 roku ich marzenie o szatni, niczym z amerykańskiego filmu, spełniło się. Przestrzenna, z kolorowymi szafkami szatnia zaprasza uczniów w progi szkoły. Każdy z nich ma własne miejsce na przechowywanie swoich rzeczy w szkole. Odmalowano całą salę gimnastyczną. W sierpniu 2014 roku rozpoczęto budowę boiska wielofunkcyjnego. Do użytku zostało oddane 17 października 2014r. podczas uroczystości 50-lecia Szkoły.
W 2015 roku dokonano remontu pomieszczeń pozyskanych z mieszkania przylegającego do szkoły. Nowy lokal otrzymała biblioteka szkolna, zakupiono kilka regałów. Uczniowie we wrześniu mogli skorzystać z pełni wyposażonej czytelni. Ponadto najmłodsi uczniowie rozpoczęli rok szkolny w nowej świetlicy.
1 września 2015 roku odsłonięto tablicę upamiętniającą Henryka Skopińskiego -dyrektora Szkoły Podstawowej nr 2 w Humniskach w latach 1965-1985, zasłużonego społecznika i wychowawcy młodzieży, oddanego sprawie rozwoju lokalnego środowiska wiejskiego. Tablica została ufundowana przez Burmistrza Brzozowa oraz Stowarzyszenie na rzecz rozwoju Sołectwa Humniska-Skrzyżowanie. W uroczystości wzięła udział córka, a zarazem była dyrektor placówki Alina Zygarowicz.
W 2016 roku rozpoczęto remont klasopracowni. Wyremontowano sale na parterze, wymieniono skrzydła drzwiowe w klasach oraz pomalowano lamperie na korytarzach. Na wakacjach odnowiono ponadto gabinet higienistki szkolnej. W 2017 roku wymieniono blaty w klasach edukacji wczesnoszkolnej. Wszystkie ławki i krzesełka zostały odmalowane przez pracowników szkoły. W kolejnym roku wymieniono panele podłogowe w trzech salach, rolety i meble w dwóch innych. W 2018 roku wycyklinowano, polakierowano boisko sali gimnastycznej.
W drugim półroczu 2018/2019, w szkole liczącej 123 uczniów zmienił się system prowadzenia dokumentacji szkolnej. 1 września 2019r. tradycyjny dziennik papierowy zastąpił elektroniczny. W bardzo szybkim czasie stał się on nieodłącznym elementem codziennego funkcjonowania szkoły, ułatwiając komunikację i zwiększając przejrzystość działań edukacyjnych. W roku szkolnym 2019/2020 zakupiono pierwsze roboty edukacyjne. Inwestycja ta miała na celu wzbogacenie procesu dydaktycznego oraz przygotowanie uczniów do przyszłości, w której umiejętności z zakresu technologii i programowania będą coraz bardziej pożądane. Uczniowie i nauczyciele wzięli udział wówczas w programie Razem odkryjmy świat programowania.
W wyniku reformy oświaty w czerwcu 2019 mury szkoły opuścił ostatni rocznik gimnazjalistów.
Podczas wakacji w 2019 r. na całym budynku szkoły pomalowano dach, kominy i rynny. Ponadto odmalowano grzejniki na korytarzach. Wymieniono również w kolejnych dwóch klasach panele podłogowe oraz odświeżono ściany w świetlicy szkolnej. Dzięki udziałowi w programie Program rozwoju edukacji w Gminie Brzozów szkoła otrzymała m.in. 20 laptopów i 2 monitory interaktywne. Pozyskanie pierwszych, a wkrótce w kolejnych latach monitorów interaktywnych przez szkołę było ważnym posunięciem w kierunku nowoczesnej edukacji.
W 2020 roku wybuchła pandemia Covid-19 wywołana przez koronawirusa SARS-CoV-2. Zmusiła ona wiele krajów do podjęcia nadzwyczajnych środków w celu ograniczenia rozprzestrzeniania się wirusa. W naszej skzole, jak i innych placówkach na terenie Polski, zgodnie z Rozporządzeniem MEN z dnia 11 marca 2020 roku, od 16 marca zawieszono zajęcia dydaktyczno-wychowawcze w placówkach oświatowych. Edukacja przeniosła się do przestrzeni wirtualnej, a uczniowie kontynuowali naukę za pośrednictwem platformy Microsoft Teams. Zdalne nauczanie stało się nie tylko wyzwaniem, ale i okazją do rozwoju nowych umiejętności cyfrowych zarówno dla uczniów, jak i nauczycieli. W ramach programu Zdalna szkoła i Zdalna szkoła plus doposażono szkołę w 5 laptopów. W odpowiedzi na kryzys, pracownicy obsługi naszej szkoły zaczęli aktywnie angażować się w działania pomocowe – szycie maseczek ochronnych. Sytuacja epidemiczna poprawiła się w maju 2021 roku. Wówczas zgodnie z decyzją rządu stopniowo uczniowie powracali do stacjonarnej pracy w placówce.
W tym okresie na terenie szkoły prowadzono dalsze prace remontowe przy współudziale pracowników obsługi i konserwatora, które znacznie poprawiły infrastrukturę budynku. W 2020 roku odnowiono sale przyrodniczą oraz wybudowano nowe schody zewnętrzne. W okresie zawieszenia zajęć lekcyjnych odnowili oni również tablicę Patrona Szkoły. Na górnym korytarzu położono nową nawierzchnię – stary lastryk zastąpiły płytki. Wymieniono barierki prowadzące na pierwsze piętro na chromoniklowe. Ponadto zakupiono meble do gabinetu do prowadzenia zajęć specjalistycznych i rewalidacyjnych. W kolejnych trzech pomieszczeniach wymieniono podłogi. Dodatkowo, aby powitać dzieci po trudnym okresie nauki zdalnej, wyłożono na nowo zewnętrzną ścianę kamieniem, odmalowano bramę główną oraz ławki przy boisku wielofunkcyjnym. Ważnym elementem prac było również doprowadzenie wody do pomieszczenia z odczynnikami chemicznymi oraz wymiana grzejników w salach edukacji wczesnoszkolnej i na stołówce. Kolejną inwestycją była instalacja nowych podgrzewaczy wody w toaletach szkolnych.
W październiku 2021 roku zainstalowano monitoring wizyjny na terenie szkoły. W 2022 roku wyremontowano pokój nauczycielski., doposażono stołówkę szkolną w zmywarkę z funkcją wyparzania. Szkoła w ramach programu Laboratoria przyszłości pozyskała nowoczesne pomoce dydaktyczne. Wśród nich znalazły się m.in. klocki do budowania robotów, okulary VR, drukarka 3D. Kontynuowano wymianę rzutników w salach na nowoczesne monitory interaktywne. Kolejne 3 klasy zyskały nowy blask, wymieniono w nich meble.
We wrześniu 2022 roku szkoła przystąpiła do kuratoryjnego projektu SP! Serce i Pomoc, którego celem było podjęcie innowacyjnych działań, które poprawią i ułatwią uczniom klas trzecich przyjazne przejście na wyższy etap edukacyjnych. W roku szkolnym 2022/2023 w ramach programu MEN Poznaj Polskę zorganizowano dla uczniów darmowe wycieczki do Puław, Kazimierza Dolnego, Czarnolasu, Bobrki, Żarnowca. W związku z ogłoszeniem roku 2022 rokiem Ignacego Łukasiewicza prowadzono wiele inicjatyw, które upamiętniły postać Patrona Szkoły.
W 2023 roku, po 19 latach pracy na emeryturę przechodzi dyrektor szkoły Małgorzata Woźniak. Przez te wszystkie lata dbała o rozwój placówki oraz wspierała uczniów i nauczycieli w ich edukacyjnej podróży. Jej zaangażowanie i determinacja przyczyniły się do licznych sukcesów szkoły, zarówno w dziedzinie naukowej, jak i kulturalnej. Wprowadziła wiele innowacyjnych rozwiązań, które przyczyniły się do podniesienia poziomu edukacji.
Od 1 września 2023 roku stanowisko dyrektora piastuje Wojciech Niezgodzki. Już na wakacjach 2023 roku rozpoczęto wymianę oświetlenia w klasopracowniach. Wymieniono krzesła dla uczniów w pracowni komputerowej, zakupiono kolejne stoliki oraz wymieniono blaty ławek. Pozyskano środki finansowe na zakup nowych regałów do biblioteki szkolnej oraz lektur. Dbając o potrzeby uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych utworzono dla nich dodatkową sale, do zajęć indywidualnych oraz specjalistycznych. Zakupiono monitor interaktywny. Szkoła przystąpiła do programu Aktywna tablica pozyskując środki na kolejne nowoczesne pomoce dydaktyczne na rzecz uczniów o SPE. W październiku w czytelni zamontowano podłogę interaktywną umożliwiającą dzieciom naukę, gdzie wszystkie zainteresowane dzieci mogą z niej korzytać.
W październiku 2023 roku odwiedził uczniów Mistrze Europy w piłce siatkowej mężczyzn, a zarazem były uczeń Szkoły Podstawowej nr 2 im. Ignacego Łukasiewicza w Humniskach – Norbert Huber. Warto również zaznaczyć, że w listopadzie 2023 roku uczeń naszej szkoły Paweł Sowiński został Mistrzem Świata Juniorów w szachach do lat 14.
W 2024 roku powstało długo oczekiwane miejsce, w którym pod opieką nauczycieli uczniowie mogą spędzać czas w ciszy, odpocząć w sytuacji przebodźcowania lub innych trudnych dla nich momentach. Nowopowstała sala wyciszeń została zaadaptowana na potrzeby uczniów o specjalnych potrzebach edukacyjnych.
W połowie 2024 roku ocieplono strop strychu, a jesienią rozpoczęto prace termoizolacyjne budynku. Wiosną 2025 roku prace zostały ukończone, a mury szkoły uzyskały swój blask. W drugim kwartale roku rozpoczęto wymianę kotłów oraz grzejników.
Dzięki współpracy z rodzicami, Przyjaciółmi Szkoły stworzone zostały jak najlepsze warunki dla rozwoju dzieci i młodzieży. Pedagodzy na czele z dyrektorem starają się wychowywać podopiecznych na prawych, szlachetnych i mądrych ludzi. Podczas zajęć pozalekcyjnych rozwijane są różnorodne zainteresowania uczniów. Uczniowie chętnie uczestniczą w konkursach i zawodach sportowych, wykazując się duchem fair play i osiągając znaczące sukcesy. Organizowane wycieczki krajoznawcze pozwalają im odkrywać piękno przyrody i różnorodność świata.
Posadzenie dębu przez syna Wincentego Kwiatkowskiego Nasza szkoła była i jest, szkołą przyjazną, kreatywną i bezpieczną dla uczniów, integrująca rodziców i lokalną społeczność wokół swoich działań.
Opracowano na podstawie dokumentacji Szkoły Podstawowej nr 2 im. Ignacego Łukasiewicza w Humniskach.
M.Władyka